شکستگی فیبولا: علائم، درمان و بهبودی

مطالب این مقاله:

انواع شکستگی نازک نی

رفتار

توانبخشی و فیزیوتراپی

انواع شکستگی نازک نی

شکستگی نازک نی ممکن است در هر نقطه ای از استخوان اتفاق بیفتد و می تواند از نظر شدت و نوع متفاوت باشد.انواع شکستگی نازک نی شامل موارد زیر است:

Lبه عنوان مثال استخوان

استخوان نازک نی کوچکتر از دو استخوان ساق پا است و گاهی اوقات استخوان ساق پا نیز نامیده می شود.

شکستگی مالئول جانبی زمانی رخ می دهد که استخوان نازک نی در مچ پا شکسته شود

شکستگی سر فیبولار در انتهای فوقانی نازک نی در زانو رخ می دهد

شکستگی‌های بیرون زدگی زمانی اتفاق می‌افتد که یک تکه کوچک از استخوان که به تاندون یا رباط متصل است از قسمت اصلی استخوان دور شود.

شکستگی های استرسی وضعیتی را توصیف می کنند که در آن استخوان نازک نی در نتیجه استرس های مکرر مانند دویدن یا پیاده روی آسیب می بیند.

شکستگی شفت فیبولار در قسمت میانی نازک نی پس از آسیبی مانند ضربه مستقیم به آن ناحیه رخ می دهد.

شکستگی نازک نی می تواند به دلیل آسیب های مختلف باشد.معمولاً با مچ پا پیچ خورده همراه است، اما می تواند به دلیل فرود ناخوشایند، سقوط، یا ضربه مستقیم به قسمت بیرونی ساق یا مچ پا باشد.

شکستگی استخوان نازک نی در ورزش ها، به ویژه آنهایی که شامل دویدن، پریدن، یا تغییر جهت سریع مانند فوتبال، بسکتبال و فوتبال است، شایع است.

علائم

درد، تورم و حساسیت برخی از شایع ترین علائم و نشانه های شکستگی نازک نی هستند.سایر علائم و نشانه ها عبارتند از:

ناتوانی در تحمل وزن روی پای آسیب دیده

خونریزی و کبودی در ساق پا

بدشکلی قابل مشاهده

بی حسی و سردی در پا

حساس به لمس

تشخیص

افرادی که پای خود آسیب دیده و هر یک از علائم را تجربه می کنند باید برای تشخیص با پزشک مشورت کنند.مراحل زیر در طول فرآیند تشخیص رخ می دهد:

معاینه فیزیکی: یک معاینه کامل انجام می شود و پزشک هرگونه تغییر شکل قابل توجه را بررسی می کند

اشعه ایکس: برای دیدن شکستگی و اینکه آیا استخوان جابجا شده است یا خیر استفاده می شود

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): این نوع آزمایش اسکن دقیق تری ارائه می دهد و می تواند تصاویر دقیقی از استخوان های داخلی و بافت های نرم ایجاد کند.

اسکن استخوان، توموگرافی کامپیوتری (CT) و سایر آزمایشات ممکن است برای تشخیص دقیق تر و قضاوت در مورد شدت شکستگی استخوان نازک نی درخواست شود.

رفتار

نازک نی شکسته

شکستگی های ساده و مرکب نازک نی بسته به اینکه آیا پوست شکسته شده است یا استخوان در معرض قرار گرفته است، طبقه بندی می شوند.

درمان شکستگی نازک نی می تواند متفاوت باشد و تا حد زیادی به شدت شکستگی بستگی دارد.شکستگی به صورت باز یا بسته طبقه بندی می شود.

شکستگی باز (شکستگی مرکب)

در شکستگی باز، یا استخوان از طریق پوست فرو می‌رود و دیده می‌شود یا یک زخم عمیق، استخوان را از طریق پوست نمایان می‌کند.

شکستگی‌های باز اغلب نتیجه یک ضربه با انرژی بالا یا ضربه مستقیم، مانند سقوط یا برخورد وسیله نقلیه موتوری است.این نوع شکستگی می‌تواند به‌طور غیرمستقیم مانند آسیب‌دیدگی پیچشی با انرژی بالا نیز رخ دهد.

نیروی مورد نیاز برای ایجاد این نوع شکستگی ها به این معنی است که بیماران اغلب آسیب های اضافی دریافت می کنند.برخی از جراحات می توانند به طور بالقوه تهدید کننده زندگی باشند.

طبق گفته آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا، 40 تا 70 درصد ترومای همراه در سایر نقاط بدن وجود دارد.

پزشکان فوراً شکستگی استخوان نازک نی باز را درمان کرده و به دنبال هر گونه آسیب دیگری خواهند بود.برای جلوگیری از عفونت آنتی بیوتیک تجویز خواهد شد.در صورت لزوم واکسن کزاز نیز داده می شود.

زخم به طور کامل تمیز، معاینه، تثبیت و سپس پوشانده می شود تا بتواند بهبود یابد.کاهش باز و تثبیت داخلی با صفحه و پیچ ممکن است برای تثبیت شکستگی لازم باشد.اگر استخوان‌ها با هم متحد نمی‌شوند، ممکن است پیوند استخوان برای بهبود بهبود لازم باشد.

شکستگی بسته (شکستگی ساده)

در شکستگی بسته، استخوان شکسته می شود، اما پوست دست نخورده باقی می ماند

هدف از درمان شکستگی های بسته، قرار دادن استخوان در جای خود، کنترل درد، دادن زمان به شکستگی برای بهبودی، جلوگیری از عوارض و بازگرداندن عملکرد طبیعی است.درمان با بالا بردن پا شروع می شود.یخ برای تسکین درد و کاهش تورم استفاده می شود.

اگر نیازی به جراحی نباشد، از عصا برای تحرک استفاده می‌شود و در حین بهبودی، از بریس، گچ‌گیری یا کفش پیاده‌روی استفاده می‌شود.پس از بهبود این ناحیه، افراد می توانند با کمک یک فیزیوتراپ مفاصل ضعیف شده را کشیده و تقویت کنند.

در صورت نیاز بیمار، دو نوع اصلی جراحی وجود دارد:

جااندازی بسته شامل تنظیم مجدد استخوان به موقعیت اصلی خود بدون نیاز به ایجاد برش در محل شکستگی است.

جااندازی باز و تثبیت داخلی با استفاده از سخت افزارهایی مانند صفحات، پیچ ها و میله ها، استخوان شکسته را در موقعیت اصلی خود قرار می دهد.

مچ پا تا زمانی که روند بهبودی کامل شود، در یک چکمه گچ گیری یا شکستگی قرار می گیرد.

توانبخشی و فیزیوتراپی

پس از چندین هفته قرار گرفتن در گچ یا آتل، اکثر افراد متوجه می شوند که پایشان ضعیف است و مفاصلشان سفت شده است.اکثر بیماران به برخی توانبخشی فیزیکی نیاز دارند تا مطمئن شوند که پای آنها قدرت و انعطاف کامل را به دست می آورد.

فیزیوتراپی

ممکن است برای بازیابی قدرت کامل در پای فرد، مقداری فیزیوتراپی لازم باشد.

فیزیوتراپیست هر فرد را به صورت جداگانه ارزیابی می کند تا بهترین برنامه درمانی را تعیین کند.درمانگر ممکن است چندین اندازه گیری برای قضاوت در مورد وضعیت فرد انجام دهد.اندازه گیری ها عبارتند از:

دامنه حرکت

استحکام - قدرت

ارزیابی بافت اسکار جراحی

نحوه راه رفتن بیمار و تحمل وزن

درد

فیزیوتراپی معمولاً با تمرینات تقویتی و تحرکی مچ پا شروع می شود.هنگامی که بیمار به اندازه کافی قوی شد که بتواند روی ناحیه آسیب دیده وزن وارد کند، تمرینات پیاده روی و قدم زدن معمول است.تعادل بخش مهمی از بازیابی توانایی راه رفتن بدون کمک است.تمرینات تخته لرزان یک راه عالی برای کار بر روی تعادل است.

به بسیاری از افراد تمریناتی داده می شود که می توانند در خانه انجام دهند تا به روند بهبودی کمک کنند.

بهبودی طولانی مدت

درمان و توانبخشی مناسب با نظارت پزشک احتمال بازیابی کامل قدرت و حرکت را در فرد افزایش می دهد.برای جلوگیری از شکستگی نازک نی در آینده، افرادی که در ورزش های پرخطر شرکت می کنند باید از تجهیزات ایمنی مناسب استفاده کنند.

افراد می توانند خطر شکستگی خود را با موارد زیر کاهش دهند:

پوشیدن کفش مناسب

پیروی از یک رژیم غذایی سرشار از غذاهای غنی از کلسیم مانند شیر، ماست و پنیر برای کمک به تقویت استخوان ها

انجام ورزش های تحمل وزن برای کمک به تقویت استخوان ها

عوارض احتمالی

شکستگی فیبولا معمولاً بدون هیچ مشکلی بهبود می یابد، اما عوارض زیر ممکن است:

آرتریت دژنراتیو یا تروماتیک

تغییر شکل غیر طبیعی یا ناتوانی دائمی مچ پا

درد طولانی مدت

آسیب دائمی به عصب و عروق خونی اطراف مفصل مچ پا

افزایش فشار غیر طبیعی در عضلات اطراف مچ پا

تورم مزمن اندام

اکثر شکستگی های نازک نی هیچ عارضه جدی ندارند.در عرض چند هفته تا چند ماه، اکثر بیماران بهبودی کامل پیدا می‌کنند و می‌توانند به فعالیت‌های عادی خود ادامه دهند.