Φ5.0-serie externe fixatiefixator – Distaal radiusframe

Distale radiusfracturen (DRF's) komen voor binnen 3 cm van het distale deel van de radius, wat de meest voorkomende fractuur in de bovenste ledematen is bij oudere vrouwen en jongvolwassen mannen.Uit onderzoek blijkt dat DRF’s verantwoordelijk zijn voor 17% van alle fracturen en 75% van de onderarmfracturen.

Bevredigende resultaten kunnen niet worden verkregen door manipulatieve reductie en gipsfixatie.Deze fracturen kunnen gemakkelijk van positie veranderen na conservatieve behandeling, en complicaties, zoals traumatische botgewrichten en polsgewrichtsinstabiliteit, kunnen in een laat stadium optreden.Er worden operaties uitgevoerd om distale radiusfracturen te behandelen, zodat patiënten een voldoende aantal pijnloze oefeningen kunnen uitvoeren om de normale activiteit te herstellen en tegelijkertijd het risico op degeneratieve veranderingen of invaliditeit te minimaliseren.

De behandeling van DRF's bij patiënten van 60 jaar en ouder wordt uitgevoerd met behulp van de volgende vijf veelgebruikte technieken: volaire borgplaatsysteem, niet-overbruggende externe fixatie, overbruggende externe fixatie, percutane Kirschner-draadfixatie en gipsfixatie.

Patiënten die een DRF-operatie met open reductie en interne fixatie ondergaan, lopen een hoger risico op wondinfectie en tendinitis.

Externe fixators zijn onderverdeeld in de volgende twee typen: kruisgewricht en niet-overbruggend.Een cross-articulaire externe fixator beperkt de vrije beweging van de pols vanwege zijn eigen configuratie.Niet-overbruggende externe fixatoren worden veel gebruikt omdat ze beperkte gewrichtsactiviteit mogelijk maken.Dergelijke apparaten kunnen breukreductie vergemakkelijken door de breukfragmenten direct te fixeren;ze maken een gemakkelijke behandeling van verwondingen aan zacht weefsel mogelijk en beperken de natuurlijke polsbeweging tijdens de behandelingsperiode niet.Daarom worden niet-overbruggende externe fixatoren algemeen aanbevolen voor DRF-behandeling.In de afgelopen decennia heeft het gebruik van traditionele externe fixeermiddelen (titaniumlegeringen) aan populariteit gewonnen vanwege hun uitstekende biocompatibiliteit, hoge mechanische sterkte en corrosieweerstand.De traditionele externe fixatoren die zijn gemaakt van metaal of titanium kunnen echter ernstige artefacten veroorzaken bij computertomografie (CT)-scans, wat ertoe heeft geleid dat onderzoekers op zoek zijn gegaan naar nieuwe materialen voor externe fixatoren.

Interne fixatie op basis van polyetheretherketon (PEEK) wordt al meer dan 10 jaar bestudeerd en toegepast.Het PEEK-apparaat heeft de volgende voordelen ten opzichte van materialen die worden gebruikt voor traditionele orthopedische fixatie: geen metaalallergieën, radiopaciteit, lage interferentie met magnetische resonantiebeeldvorming (MRI), eenvoudiger verwijdering van implantaten, vermijden van het fenomeen “koud lassen” en betere mechanische eigenschappen.Het heeft bijvoorbeeld een goede treksterkte, buigsterkte en slagsterkte.

Sommige onderzoeken hebben aangetoond dat PEEK-fixators een betere sterkte, taaiheid en stijfheid hebben dan metalen fixatiemiddelen, en dat ze een betere vermoeidheidssterkte hebben13.Hoewel de elastische modulus van het PEEK-materiaal 3,0–4,0 GPa is, kan het worden versterkt door koolstofvezel, en de elastische modulus kan dicht bij die van corticaal bot liggen (18 GPa) of de waarde van een titaniumlegering (110 GPa) bereiken door het veranderen van de lengte en richting van de koolstofvezel.Daarom liggen de mechanische eigenschappen van PEEK dicht bij die van bot.Tegenwoordig is de op PEEK gebaseerde externe fixator ontworpen en toegepast in de kliniek.