maxillofaciale trauma mini rechte brugplaat

Maxillofaciaal trauma, ook wel gezichtstrauma genoemd, is elk fysiek trauma dat met het gezicht gebeurt.Maxillofaciale trauma's kunnen worden onderverdeeld in verwondingen aan zacht weefsel, waaronder brandwonden, kneuzingen en snijwonden, of fracturen van de gezichtsbeenderen zoals oogletsel, neusfracturen en kaakfracturen.fracturen kunnen leiden tot pijn, zwelling, functieverlies en vormveranderingen van gezichtsstructuren.

maxillofaciale verwondingen kunnen leiden tot misvorming en verlies van gezichtsfunctie;zoals blindheid of moeite met het bewegen van de kaak.Er is weinig kans op levensbedreigend, maar maxillofaciaal trauma kan ook dodelijk zijn, omdat het ernstige bloedingen of interferentie van de luchtwegen kan veroorzaken;een primaire zorg bij de behandeling is er dus voor te zorgen dat de luchtweg open is en niet wordt bedreigd, zodat de patiënt kan ademen.Wanneer botbreuken worden vermoed, gebruik dan radiografie voor de diagnose.Het is noodzakelijk om behandeling uit te voeren voor andere verwondingen, zoals traumatisch hersenletsel, dat vaak gepaard gaat met ernstig gezichtstrauma.

Net als andere fracturen bestaan ​​maxillofaciale botfracturen met pijn, blauwe plekken en zwelling van het omliggende weefsel.Er kunnen hevige neusbloedingen optreden op de neusfracturen, bovenkaakfracturen en schedelbasisfracturen. Neusfracturen kunnen gepaard gaan met misvorming van de neus, maar ook met zwelling en blauwe plekken.Mensen met mandibulaire fracturen hebben vaak pijn en moeite met het openen van de mond en kunnen gevoelloosheid in de lip en kin hebben.In het geval van Le Fort-fracturen kan het middengezicht bewegen ten opzichte van de rest van het gezicht of de schedel.

Breuk van de bovenkaakfractuur

1. Breuklijn: het maxillaire bot is verbonden met het neusbeen, het jukbeen en andere craniofaciale botten.Een breuklijn komt vaak voor in hechtingen en zwakke botwanden. Le Fort classificeerde de breuk in drie typen op basis van de hoogte en hoogte van de breuklijn.

Type I fractuur: ook bekend als onderste maxillaire fractuur of horizontale fractuur. De breuklijn strekt zich horizontaal uit van het piriform foramen tot de maxillaire pterygoïde hechting aan beide zijden in de superieure richting van het alveolaire proces.

Type II-fractuur wordt ook mediane maxillaire fractuur of conische fractuur genoemd. De breuklijn van de nasofrontale hechting kruiste lateraal de brug van de neus, de mediale orbitale wand, de orbitale vloer en de orbitale maxillaire hechting en volgde vervolgens de laterale wand van de bovenkaak naar de Pterygeale proces.Soms kan de ethmoid sinus naar de voorste fossa, cerebrospinale vloeistof rhinorrhea vegen.

Type III-fractuur wordt ook maxillaire fractuur op hoog niveau of craniofaciale scheidingsfractuur genoemd. Breuklijn van de frontale hechting van de neus naar beide zijden over de brug van de neus, baan, door de jukbeenfrontale hechting terug naar het pterygeale proces, de vorming van craniofaciale scheiding, vaak leiden tot verlenging en depressie in het midden van het gezicht; dit type fractuur gaat gepaard met een schedelbasisfractuur of craniocerebraal letsel, oor-, neusbloedingen of lekkage van hersenvocht.

2. Verplaatsing van het fractuursegment vindt meestal plaats in de posterieure en inferieure verplaatsing.

3. Occlusale stoornis.

4. Orbitale en periorbitale veranderingen orbitaal en periorbitaal gaan vaak gepaard met weefselbloeding, oedeem, de vorming van unieke "brilsymptomen", vaak gemanifesteerd als periorbitale ecchymose, bloeding van het bovenste en onderste ooglid en conjunctivale conjunctiva, of oogverplaatsing en diplopie.

5. Hersenletsel.

Behandelingsmethoden voor maxillofaciale letsels omvatten:

1. Maxillofaciale zachte weefselbeschadiging: het behandelingsprincipe is tijdig debridement en het verplaatste weefsel wordt hersteld en gehecht. Tijdens debridement moet het weefsel zoveel mogelijk worden bewaard om het defect en de invloed op de gezichtsvorm van de patiënt na letsel te verminderen.

2, kaakbreuk: vermindering van het fractuuruiteinde, met behulp van interne fixatiemethode om de getroffen plaats te fixeren, de continuïteit van de kaak te herstellen, proberen de normale preoperatieve occlusale relatie te herstellen.